Materiał przygotowała: Aleksandra Lisiecka , Inżynieria multimediów, rok I
Czym są programy takie jak Sweet Home 3D?
Sweet home 3D – należy do grupy oprogramowań służących do aranżacji wnętrz. Bazuje on na widoku 2D i przekłada na widok 3D. Dzięki takim programom użytkownik jest zdolny wypróbować różne warianty ustawienia oraz zobaczyć jak w uproszczeniu będzie wyglądać mieszkanie i nie tylko.
Podobne programy:
• Live Interior 3D,
• Roomeon 3D-Planer,
• PRO 100,
• p.Con.planner,
• Roomstyler,
• Sketchup Make,
• Autodesk Homestyler,
• Planer 3D.
Zastosowanie dotychczasowe
Użycie oprogramowania przy planowaniu scenografii
Kreując wnętrze scenograf nie ma łatwego zadania. Musi zwrócić uwagę na wiele aspektów i stworzyć coś estetycznego oraz pasującego do fabuły, czasu, miejsca oraz postaci. Wielkość poszczególnych mebli oraz ich styl i dopasowanie do siebie mógłby sprawdzić w programie komputerowym. Omawiane tutaj oprogramowania posiadają funkcję budowania na podstawie planu dwuwymiarowego. Na planie 2D np. w AutoCAD-zie zostałby stworzony plan, meble o konkretnych wymiarach oraz ich ułożenie. Po zapisaniu plan zostałby otworzony np. w Sweet Home 3D, gdzie nastąpiłaby dalsza obróbka. W widoku 3D scenograf miałby do dyspozycji przestawianie i modyfikowanie według własnej woli.
Obiekty dostępne w wersji podstawowej są dość ubogie (potrzebne jest oddzielne stworzenie modelów 3D). Pozwala to jednak na zobaczenie zarysu efektu pracy w kolorach i ogólny widok pomieszczenia. Zapoznanie się z wyglądem, ocenienie go, ułatwia podejmowanie kolejnych działań. Jeżeliby ten proces został usprawniony, być może projektowanie elementów scenografii byłoby wygodniejsze. Niestety nie wszystko jest dostępne. Brak specyficznych rekwizytów. Baza (Sweet Home 3D) obejmuje podstawowe obiekty użytkowe. W takim widoku ogólnym nie liczyłoby się dokładne odwzorowanie, ale średni wygląd danego miejsca. Chyba, że projektujący zdecydowałby się na własne modele. W celu poprawienia jakości, użytkowane oprogramowanie musiałoby mieć lepsze parametry graficzne.
Działanie i zastosowanie na przykładzie Sweet Home 3D. Dotychczas ten amerykański, prosty program był używany przez osoby zajmujące się projektowaniem wnętrz oraz osoby prywatne, które chciały zobaczyć efekty remontu bądź budowy domu, a nawet zwykłego przemeblowania. Jest to przydatne, ponieważ nie trzeba przesuwać ciężkich mebli z miejsca na miejsce. Dzięki opcji wirtualnej wizyty można sprawdzić każde położenie. Opcja włączenia przeźroczystości ścian, sterowana dowolnie, ułatwia widzenie w szerszej perspektywie. Co więcej wykonanie zdjęcia widoku 3D lub nagranie filmiku z wirtualnego spaceru daje opcję podzielenia się wizją wyglądu projektu. Jest to przede wszystkim wygoda dla obu stron: projektanta i jego klienta.
Czy istnieje opcja zastosowania tych możliwości gdzie indziej?
Środowiskiem, gdzie wystrój odgrywa znaczącą rolę jest przemysł filmowy. Scenografia to jeden z najistotniejszych elementów serialu czy filmu. Odzwierciedla rzeczywistość w jakiej znajdują się bohaterowie. Często opowiada o ich pasjach, historii, stanie psychicznym, statusie. Scenograf projektuje dane pomieszczenie. A gdyby pracował używając programów do aranżacji w 3D, sprawdzając zawczasu wygląd swojego pomysłu?
Widok 3D, dzięki stworzeniu fotografii lub krótkiego filmiku można byłoby bez komplikacji przekazywać dowolnym osobom. Mimo, że niektóre programy są ograniczone, a aspekty graficzne czasem pozostawiają wiele do życzenia warto upewnić się co do swojej pracy.
Właściwości programów na przykładzie Sweet Home 3D
Najważniejsza rzecz: oprogramowanie (Sweet Home 3D) jest darmowe i dostępne do
pobrania dla każdego z oficjalnej strony. Dostępne jest w wielu wersjach językowych i nie zajmuje dużo miejsca. Znacznie więcej zajmują projekty. Dużym benefitem programu jest umożliwienie budowania nie tylko pojedynczych pokoi, ale całego mieszkania w pełni zwymiarowanego naraz. Co więcej użytkownik jest w stanie dodawać poziomy, a nawet kreować podwórze wokół budynku. Wielkość danego domu na jaki można sobie pozwolić zależy od ilości posiadanej pamięci. Logicznie: więcej modeli w projekcie zwiększa zapotrzebowanie na miejsce na dysku.
Budowanie jest na dobrym poziomie. Nakreślanie różnorodnych ścian (również zaokrąglonych, pochylonych, łuki) odbywa się w prosty sposób. Przy postawieniu określa się grubość, wysokość, kolor. Wewnątrz są tworzone pokoje o podobnych ustawieniach co ściany. Drzwi i okna umiejscawia się dowolnie, według potrzeby.
Minusem są niestety problemy ze światłem. Otóż nie występuje w ustawieniach zmiana natężenia (zauważalna), koloru i pozycji. Po wstawieniu źródeł światła nadal nie widać poświaty. Brakuje przez to odrobiny głębi w projekcie.
Sweet home 3D posiada wąski, własny zbiór mebli. Aczkolwiek istnieje możliwość ich drobnej modyfikacji w postaci zmiany koloru, tekstury i rozmiarów. Na oficjalnej stronie istnieją dodatkowe, darmowe biblioteki obiektów do pobrania. Im lepszy jakościowo model 3D, tym większa dokładność odwzorowania tekstur i światłocienia. Co więcej dostępna jest opcja tworzenia samemu biblioteki 3D i modelów w dowolnym programie do grafiki 3D np. Blender czy Sketch Up i użycia ich do projektowanego mieszkania. Do dyspozycji w bibliotekach na stronie twórcy jest dostępne ponad tysiąc różnych elementów wyposażenia domu. Trzeba zaznaczyć, że każdy mebel lub drobiazg ma po w prowadzeniu do Sweet Home 3D stały kształt i nie można go zmieniać. Meble znajdują się w folderach oznaczonych nazwami pomieszczeń do których są przypisane np. kuchnia. Ponad to użytkownik jest w stanie wybrać dowolny kolor lub odcień, dobrać matowość lub połyskliwość albo ustawić teksturę. Nie wszyscy potrzebują dokładnego zobrazowania planu 2D. Nie wydaje się być problemem wykorzystanie gotowego modelu w innej wielkości, o zmienionym kolorze, zamiast docelowego. Zwłaszcza gdy projektujący nie ma dużych umiejętności bądź doświadczenia w przygotowywaniu własnych form trójwymiarowych. Efekt zastosowania wbudowanych mebli jest podobny do efektu końcowego przy użyciu własnych modeli.
Tekstury również można pobierać lub kreować we własnym zakresie. Wystarczy zwykły obiekt JPG lub PNG. Najlepiej by był jak największych własnych rozmiarów. Po wybraniu zdjęcie zostaje zapisane jako tekstura. Przy zapisie automatycznie wybiera się kategorię (podłoga, ściana, sufit, użytkownik) i nadaje nazwę, co ułatwia poruszanie się w celu znalezienia danej tekstury.
Krótko mówiąc programy do tworzenia wnętrz mają szeroki wachlarz możliwości. Jedyne zarzuty to przy niektórych słaba szata graficzna. Natomiast realizacja planu dwuwymiarowego w widoku 3D jest niezwykle użyteczna.
Podsumowanie
Rozwiązanie podane w tym artykule to jedynie propozycja. Czy wykorzystanie programów do aranżacji w 3D do projektowania elementów scenografii by się sprawdziło? Z pewnością wymaga to sprawdzenia w praktyce. Sam koncept wymaga technicznego rozwinięcia, dostosowanych, może nawet zupełnie zmienionych oprogramowań. Zamysł by ułatwić pracę scenografów zapewne nie jest nowy. Jeżeli podane pomysły przyjęłyby się i spełniły założenia o wygodniejszej częściowo pracy, to wówczas w przemyśle filmowym pojawiłyby się nowe opcje. Zilustrowanie dałoby pewność scenografowi co do własnej koncepcji. Mogłoby powstać całkiem nowe stanowisko, dla osoby zajmującej się modelami 3D. Powyższe rozważanie to tylko hipoteza. Być może już ktoś pracujący w przemyśle filmowym na własną rękę, dla usprawnienia wykonywania swoich obowiązków stosuje już tego typu narzędzia. Ten temat jest ciągle otwarty.